bir yaraya zehrevan oldu sonra içimiz
iyileştikçe kaşınan, kaşındıkça kana’yan..

Birazdan söner yaktığımız tüm mumlar
kavuşur karanlığa aydınlıklarımız
el basarız Kur’ân’a
yeminler eder
dilekler tutarız Tellibaba da
birazdan söyleriz gerçeği yalanlarımıza
sıkılma..

gözlerinde dünyayı
yüreğinde huzur bulduklarımızı görmezden gelip
umut dağıtan sözleri karalarız
silgiler kiraz kokmaz artık
is kokar, pis kokar
tüketiriz bir hamlede oksijeni
solar saksısında begonyalar

birazdan söner denizlerin feneri
hayata açtığımız tüm gemiler alabora
yelkenler batırırız mavi sulara
gökyüzüde kurtarmaz bizi artık
az sonra kavuşuruz bataklığa
korkma

’Kızgınlık gürültülüdür
kırgınlık ne kadar da sessiz’ demiş üstad
gürültümüzde biter, sessizlikte çoğalırız
binlerce insan anlaşılmayı beklerken
binlerce insan yalnız kalırız
üzülme, ölüm var demiştim iyi ki
bitecek çile bak gör!
söner birazdan gözlerimizin de feri
bir çırpıda kefenler iklimlerimizi kıyâmet
alımlıca

sıradaki şarkıyı gidenlere
sonra ki duâyı kalanlara okur
münzevi çığlıklar fısıldarız ölümün kulağına
zeyl edip acıya umutları
yahut kırıp dileklerinden ağaçları
fon içer, şiirle sarhoş oluruz
sızarız bir sayfaya fütursuz
eylülü sarıya kefenler, ekim dikeriz toprağa
kasıma tutulur aklımız heyhât
ve aralıktan bakarız yangınlarımıza

ağlamayın yarımlara
anlayın artık n’olur
dağlanmayın yaralara ketum
keza yakışmaz ağlamak bir kula boşuna
ağlayacaksanız kendinize ağlayın
hâlinize, sizi batıran cesaretinize
asiliğine ve de esaretinize

bir de son tavsiyem size
yazılanlar kaderdi ya hep
bu defa öyle demeyin, kurgu deyin
uydurmuş şu öğle vaktileyin
ama kader demeyin
kötü şiir süsü verin, becerememiş yazmayı
karıştırmış kâfiyeleri deyip
geçin gidin dizelerin kenarından
okumayın, öteleyin

ki sözlerime ses olacak güç yok dilimde
anlatacak kelime âhvalimi
ne sayarsanız öyle çıksın hesabınızın sonu
bir zamanlar vardı deyin
şimdi yokluğun ütopyasında berdüş
ve deyin ki
önce sevdiğine
sonrada annesine götürüyor onu izâfi yollar
ürkütmeyin..