Tadım tuzum yok hiç
Bırak ellerimi her şey tadında kalsın
Tedirgin ve çok huzursuzum
Sonunda yok ettin yok doldu umutlarım.
Bırak olduğu gibi seninle kalsın
Daha fazla yıkılmasın hayallerim.
Sendin gecem gündüzüm yarınlarım
Bırak oynatma taşları
Yerli yerinde kalsın hatıralarım.
Hiç tadım tuzum yok
Kapat kapılarını yüreğinin
Sevdam orada sana emanet kalsın…

Keyfim de yok bugün
Oturdum penceremin önünde ki her zaman ki yerime
Diktim gözlerimi dışarıda bir noktaya
Kırpmadan oraya bakıyorum.
Sanki orada sen varsın
Yerimden kalkmadan baktıkça bakmak istiyorum
Kim bilir?
Belki sadece bir fincan kahve için kalkarım
O da belki…
Dedim ya hiç tadım tuzum yok bugün…

Bugün de içim buruk eski ben değilim
Neşem de yok hiç
Dalıp gidiyorum uzaklara.
Dışarısı buz gibi
Burada havalar erken soğudu yokluğunda.
Her mevsimin ayrı bir güzelliği olsa da
Kış mevsimlerini sevmiyorum artık.
Alışmıştım sımsıcak yüreğine
Bakarken penceremden dışarı
Bir o yana bir bu yana sessiz sedasız
Sürüklenen sararmış yapraklar takılıyor gözlerime
İçlerinden neler geçiyor kim bilir?
Benim gibi dilleri lal olmuş sus pus
Dedim ya içimde bir gariplik var
Tadım tuzum yok bugün…

Ben ki…
Sonbaharda gözlerimi açmışım dünyaya
Kışı…
Kış mevsimini yadırgamak sevmemek
Tuhaf değil mi?
Öyle ya zemheri ayazında buz tutarken yüreğim
Seninle sevmiştim kış mevsimini.
Aslında “aşk” denen illet tuhaf!
Bulaşmaya görsün eline yüzüne
Ruhuna büründü mü, işledi mi yüreğine?
Temizleyebilene aşk olsun…

Sen benden kurtulmayı isterken
Ben yüreğimi senden uzaklaştırmayı hiç düşünmedim
Çok düşündüm
Kendi kendime sorular sordum
Her sorunun yanıtı “sana” çıktı
Başka cevabı yok…
Oysa sen!
Aşktan hep korktun.
Korkulur mu hiç aşktan?
Neyse boş ver!
Dedim ya hiç tadım tuzum yok
Sen aldırış etme bana
Hiç tadım tuzum yok!
Ben penceremin önüne oturup
Dalacağım yine uzaktaki o noktaya
Çünkü gün batımında ki kızıllıkların içinde gözlerin
Çünkü orada sen varsın…

Mustafa KARAAHMETOĞLU
18.09.2014/Ankara