“Çıkmışım Derken Tutul/sam Yeline”

Sevgili!
Neden? diyorsun.
istesem de anlatamam
yazdıklarıma
yazacaklarıma bak derken
onlar ki gönlümün hicretidir.
anlatmaktan çok yazarak dile getirdiğim
aşkıma yolculuktu

Sonunda yalnız bırakıldığım…

Her anında çile yüklediğim bir gidiş…
ister yorulmayan gönlün daimi koşması…
ister aşk ile yürüyen adımlarımı say
kendimin bile tarif edemediği bu yolculuğun adını
aramaktayım…

Aramaktayım…

alevle ömür’ün birbirini yaktığı bu deryada
bir damla su olmayı
kırıldığında gönlümün “kin i yüreğe yük etmeyecek kadar
sabrın adı olmayı
ikilemde kalan gönlümü
teklikteki huzurunu aramaktayım

can arattırma! derken

Yüzümdeki asılı hüzünle,
adamlığı yedi kapılı kafesten çıkaran
yüreğimdi

Yorgun gönlümün şefkatli elden medet umduğu
acının adıydım

Aşkı duyguların efendisi sayan
gerçek aşkın doyasıya yaşamak isteyen
sadece sende bulandı!

ve gönül nedense bulan/dırıl/dı.


kırıklıklarını içine gömen
kanadıkça suskunluğuma
bir çentik daha attım

ve sen,
hala seven bir gönlün unutmadığı oldun...
bırakıp gidene inat sevmeye devam edendim
devam edemedin!

bak neler vadetmiş ve yapmışım gördün mü?

Arzumu,
şiirle yanan bu gönlün
bu deryada “aşklar”ı hiçe sayan
sahte Arzu ile Kanber
çakma Ferhat-Şirinlere inat
ALLAH aşkına dönüşmesi say!


Şimdi
gönülsüz yaşamaya değer anlar
iş olsun diye dinlenen şarkılar
geçmişteki kusura duyulan nefret
yüreğimdeki kordan anılar
işte bunların toplamıdır
benliğimdeki hicret

gittim...