saatler çalmıyor insanı
kendine getirmiyor gonk sesi
öylesine başıboş yüryen insanlar gibi
almış başını gidiyor deli
uçmak isteyen güvercinlerin kanatları kesik
yalpalıyorlar uçamadıkları gökyüzünde


yerde ayın parmakları eksik
dili lâl insan kekeliyor hayatı
adım atacağı yol üstünde sınırlar,barikatlar
tek gözünü kapamış güneş
daraldıkça daralıyor görüş alanı
uyandırma değil uyutma zamanı esintilerin
sular çekilirken gövdenizden
kışa direnin ağaçlar
toprağa karışsa da yapraklar


umudumuz olacak o tek insan var biliyorum
sevdalı özgürlüğe,gerçek barışı bilen
bilir bütün çiçekler zamanında açar
zamansız yemez içini dağlar
ne zaman şans olmaktan çıkar yaşamak
hakkını alır karanlıkta ışığa susayanlar


kül bilir ki küldür geride kalan
ateşin izleri ölüdür toprakta
ölü düşlüler kuramaz düzeni
düşlerini canlı tutan’lar açtırır
bayırda dağda kentte ülkede evde
umudun çiçeğini
bin bir renklidir insan kenetli yaprağı
ve her dokunuşunda açar
uyandırır
yerin altına çekilmiş
su damarlarını!.






08. 10. 2014 / Nazik Gülünay