İnsanın

kendi başına kalacağı

bir adası olmalı.

Kaplumbağa gibi taşınılan yükler,

umarsız sevgiler,

ümitsiz bekleyişler

ağır geldiği zaman

sığınacağı bir adaya koşmalı….

Kendi düşüncelerini sarmalayan,

ruhun ajitasyonu ile birleşen

içindeki anarşiyi yücelten

bir yer olmalı burası...

misafir de sen olmalısın

ev sahibisi de

kapılar içerden kilitli olmalı…..

Kimselerin girmesine

izin vermemelisin,

korumalısın ….

Sanki

zamanın

çekmecesini aralarcasına

sanki

içerdeki bir hazineyi

korumak istercesine….

Sonra;

barışmalısın

aynadaki yüzünle,

o

her biri

geçmişinin izleri olan

çizgilerinle…

Ve

boğuşmalısın keşkelerinle…

kurmalısın

yüce mahkemeni

suçlusu da sen olmalısın

yargıcı da

Kısır döngü geçmişten

sana

arta kalan şeyleri

kendi

denizlerinde boğulan

akıntılara bırakmalısın….

Dönüp bakmamalısın

ardına

“yaşadıklarım

yaşayacaklarım içinde

mola verdiğim bir durak”

demelisin….
İşte böyle bir adada

kendi ruhunu yenileyerek

beyin doğumunu da gerçekleştirmelisin….

Sonra doğmalısın

gebe kalmış düşlerine…….

Nasıl sa ümit en son terk edendir

diyerek değil

umut en son kötülüktür diye…..

Çünkü

ne kadar umut edersen

yaşadığın işkenceler de

o kadar genişler uzar.

O yüzden

“Vezir gambitine karşı verilecek yeni bir karşılık”

olmalı felsefen........

yaşadıklarına inat….

Varsın

seni anlamasınlar,

egosuna sığınmış

kendi farkındalığından

uzak desinler…..

sen bilirsin

yaşadıklarını…

eski flörtün olan

geçmişinin izlerini…….

Sitilize yaşamı koyultarak,

dağa taşa çarpmadan

köprüler geçilebiliyor mu?

Yaşamı,kendi benliğimizi

ince bir özeleştiri süzgecinden

geçirebiliyormuyuz.?

Sahi…..

kendimizi tanıyacak kadar

cesaretimiz var mı?

Benim var………

___Gizemm