dudaklarından sonbaharı öperken Ankara
göçmen kuşlar yolcu ettik göz çukurlarımıza
tren garlarında son bulurken yaz aşkları
selvi boylu kadınların göğüslerinde bağbozumu
alın çizgilerimize yüklenirken hasat zamanı
hiç sorma
bu sokaktan hep sarhoş geçerim
millet içer avare olan ben

ya sigaranın dumanı çöker üstüme
ya rakının anasonu döner başımda
ara ara bir nara boşalır damarlarımdan
çıtı çıkmaz dudaklarımın kıpırtısız
ne senin adını bırakırım asık yüzlü bulutlara
vız gelip tırıs gider
haberini getirmeyi unutan rüzgar
yüzünün serinliği parçalar duygularımı
cama yazdığım isminde
yokluğunu gezinir ellerim
sarhoş masalardan tabakalara
dökülürüm darmadağın

güneş çekilir
Zeki Müre’nin gün akşam oldusunun eteklerinde

dur
sabahın ilk ölü martısını da götürsün dalgalar
devriyeler, düşecek ayak izlerimin peşinde
ya soracaklar seni
ya düşürecekler aklıma
susturun çalan şarkıyı
ıstıraba boğup geceleri
sefaletini ağıtlara peşkeş çekerek
kendi gölgemde öleceğim