resimler solduğunda düşerse gülüşlerin

yüzüm yüzünde

eksik kalacak dudağımda gülümsemem



nefesimde acıyan sensin

susuşum sensizliğimize

her akşam sana türküler yakarak

kara çaldım acımın alnına

ihanet ederken içimdeki kine

sırtından vurdum hasretimin

birliğini

seslendim

ağladım nefesimi unuturken penceremde

agız dolusu kustum sanki seni

ağlamaya utandım da kin dedim gözyaşlarıma

ruhum sızarken toprağın karnına

yüzüne

yüreğime



mevsimlerin üstümden geçip gittiği

pespaye bir gülüşüm şimdi

şurada pencerem kanatlarım yanık

gülüşlerimde bir kış

bahar solgun yüzünü dayamışken pencereme

beklemiyorum gidenin gittiği mevsimde gelmesini

sormayın ellerimin çatlaklarını

sular hep dar geçitlerden mi geçer

anlamam

kuşlar gelmek için mi gider

anlamam

şiir kuyusundaki imge ölülerine dua edenlerini

ellerim üşümeye yeminliyken

ellerim korkak

sürerken dudaklarıma cehennemi

inler yokluğuna üşümelerim



ağlıyordum

aşkı kana bulayan her şeye inat

söz verirdin

sormuyorum

güneşin koynundan ç/alıp ateşi

sadece tenime bıraktığın

ateş

dalga

rüzgar

ve maviyi taşırken şiirlerime

rüzgar senin göç ettiğini fısıldar

şiirleri düşür satırlara derdin

düşürme kalemini ardım sıra derdin

söz verdiğim gibi yazmıyorum artık

sen bu yazdıklarıma bakma

kalemimle dertleşiyorum sadece

çiçekleri küstürüp ba/harın dizlerinde

aşkın ayak izleri yüzümüzde

uyuttun ya içimi

hayaller

seksek oynar ömrümün duvarlarında



mezar taşlarının karaltısında

ararken sensizliğimi

göğsünün penceresine vursaydın

sen vazgeçilmiş evlerin basamaklarında

duraklayan ayakların ağır

adın boş bir satırın başlığı

ne olursa olsun

kuşlarını yolla bana

dökülsün yanın yanıma

renkleri silip ellerimden

seni bırakıp gökkuşağının saçlarına

sadece hatırlamak için

şafak vakitlerine çizdiğim çizgiler

kayboldukça duvarların soğukluğunda

eksik vakitlerim yorgun

koridorlar voltası eksik



ürker sessizliğinde korkularım



şair satır aralarına gömmeseydi seni

şiirler kusacaktım adına kalemin siyahlığında

o zaman bir kez daha

o zaman belki hatırlardın

irkilirken gece bir yağmur damlasının gürültüsünde

dilim çatlar

sukun eder bulutlar

ne zaman gelin etsem bakışlarımı

ya sen düşürürsün ya tellere takılıp kalır

yüzümüze vuran kapılara



vakit gitme vaktidir dedin

kendinden

her şeyden

sokakları atıp ardına

dudaklarıma yaralı sözcükler bırakmasaydın eğer

kal diyecektim

susturup zamanını

sonra son bir tutunuş ellerine

tüm satırlar sallanırken depreminin eşiğinde

uzun bir susturucunun arkasına gizlenmeyecekti yalvaran yüreğim

önce buruk bir gülümseme

bırakmamalıydım seni yolların serseri ruhuna

adın döküldü, şiir sökülürken

bir infilaktır satırlarım

yer yüzünden semaya

ve gittin özlemeyi özlediğim şehirlere

gitme demek bile nafileyken

bırak aklını yüreğimin

al duvaklı yanına



içimde hapsedip bırakmaya korktuğum

nefesim derdim sana

geçip giden saatler

zaman

sus diyordun sus

ve konuşmuyordum

geç kalmış mutluluklara

sahilinden çekip

söz verdim ya sana

susuyorum duasız dualarım

sürgün ellerim ve sana hasretim



ağlama diyordun sus ağlama

geçecek derdin geçecek

değişecek


Sayın Remzi Kurnaz beye sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum şiirime dil olduğu için Saygılarımla