Bir ranzadayım sevgilim
Ve bir kitabın sayfalarını çeviriyorum
Karşımda gözlerin duruyor
Gözlerini okuyorum
Bahar da açan çiçekleri izler gibi
Buz gibi bir koğuşun içindeyim
Kapı eşiğinden soğuk bir rüzgar giriyor
Yatağım, ranzam, yastığım kışa teslim
Gözyaşlarım kirpiklerimde kırağı bir özlem

Burda geceler uzun geçiyor sevgilim
Ama seni sevmeye doyamıyorum
Yokluğun olsa gerek
Ama ben yokluğunu hiç dert etmiyorum
Kalemi elime alıyorum
Ve seni yazıyorum
Ranzamın paslı demirlerine

Bazen yokluğun çok ağır basıyor
Sonra kendimi bir masala kanmışım
Bir rüya görmüşüm
O rüyanın etkisinde kalmışım
Diye teselli ediyorum
Ama ne fayda
Yokluğun işte
Bir tüfeğin
Namlusundan çıkan soğuk bir kurşun gibi
Göğsümden vuruyor beni
Ranzanın tam ortasına yığılıyorum
Ellerimi iki yana açıyorum
Yüksek bir binadan
Bir boşluğa düşer gibiyim

Parmak uçlarım sızlıyor sevgilim
Yüreğim daralıyor
Sanki bir kitabın ortasındayım
Ve elektirikler kesilmiş
Öylece kalmışım
Ne bir ışık
Ne de bir umut var
Bu gece aydınlanmayacak sanırım
Peki sen ne zaman gelirsin sevgilim
Yüreğim çok üşüdü
Ellerim ağladı
Gözlerim sustu
Ve ben hala öldüğüm yerdeyim
Seni bekliyorum.

İbrahim Dalkılıç

25/09/2014
23:55 izmir