Kör Gözlerim

Senin estirdiğin geceler dokunmuyor bana
Ucmak var bense kanadı kopmus bir kuşum
Ben gecelerime değil gündüzlerime gözlük takıyorum
Bir ağlayanım var o da görmeyen gözlerim

Hep gece mi olur engebeli kaldırımları bir bir aşarsam
Bana sormayın yolları bense değneğin ucundayım
Kim bilir ağlayan bensem görmeyen gözlerim
Doğmayan güneş var da yoksa ben mi görmüyorum

Değneğin ucunda yanıyor sokak lambalarım
Kim dokunsa ben bir yanar bir sönerim
Gece gündüz mü var ben hiç de tanımam
Benim hayalim mevlana olur bakar gözlerim

Yol karanlık yürüyorum ben hiç arkama bakmadan
Bu karanlık yolculuğu hayal gibi görüyorum
Konuşmayan rehber ise elimdeki değneğim
Azim yolum karanlık ise buz üstünde mıh gibi duruyorum

Ömrüm kör karanlık bense düşlerimle yalnızım
Renkleri bir bir avuçlarımla tutamıyorum
Eğer ben doğanın renklerinden mahrumsam
Gündüzler sizin olsun kör gecelerime razıyım

Tek yol ilham ışığı ucunda yürüyorum
Azme nasıl doyar ki benim o kör gözlerim
Geceden gündüzden bir ayırım yapmıyorum
Işığa yürüdüğüm tek bir yol o da mevlam



İçten duyguların dizeler yansımasını okudum
Kutluyorum güçlü kalemi
Yüreğine sağlık üstat
_______________________________________________Selamlar ;Kalemin daim olsun

Güzel hislerle duygu yüklü şiirdi kutlarım yürekten yürek sesinizi kaleminiz daim olsun selam ve saygılar

duygu yüklü içten duru bir anlatım.
gerçekte görmeyen birinin duyguları gibi tasvirlenmiş şiir.
Mutlu olmadıktan sonra görse ne olur görmese ne olur insan.
tebrik ederim