Gece g/izlesin beni
Hecelere b/ölünmüş v/akitlerde yazılıyorum kar/anlığa

Kara bir gündü
Mahşer kalabalığıydı sanki
Bir dost aradı gözlerim
Göremedim
Ya kördüm yâda sağır
Çöktüm olduğum yere
Ne yapacağımı bilemedim
Dönüp sırtımı sıvazladı titreyen ellerim

Zaman ne çabuk tüketti bizi
Oysa dünün çocuklarıydık saf arı
Bu gün saflıktan eser yok
Üç adam say desen ikisi soytarı

İmamesi olmayan tesbih gibiyiz
Çekildikçe gevşiyoruz
Ve
Sözün sükûtuna saklanmış doğrularla
Yalan dolanı çığlık, çığlık yaşıyoruz

Birazda el âlemci olduk sanki
Sonra ne derleri oynuyoruz
Başkalarının sar/hoşluğunu yaşayıp hoyratça
Bu günde kafamız kıyak diyoruz

Sözüm ona,
İnsandık biz
Çoğaldık
Kâinat dar geldi bize
Sığmaz olduk hiçbir yere
Her şeye yer bulduk ta
Bitek insanlığı sığdıramadık içimize

Velhasıl kelam
Özünde ne oldum delisiydik
Sözümüzdeki velilik şık durmadı bizde…

‘’iki mum yakın yatsıya kadar yanımlık siz ışık saçın, ben tükenirim yandıkça’’



Can Cezayir AYDEMİR