Hayrettin Taylan




tanıdık bir yabancı gibi yanımda geçti
tanınmış ne kadar duygum varsa peşine düştü
canlandı huzurla hüzün yan yana, yana yana
ben ile beni ben’den olan benliğin kumaşında uyandım…
artık, o çok tanıdık bir yabancı
artık, kendine git, hayat ve sen oradasın dedim
yine de bakıştık iki çok tanıdık gözlerle
nemli gözlerimize teslim ettik bu ayrılığı
ağlayışımızı kimse görmesin diye yağmura karıştık
damla damla aktık yabancılaşmaya
artık , her yer, her yar nadas
artık , iki çok tanıdık yabancıyız
ülkemizin yabancılaşmasına benziyordu yüzümüz
bir yüzümüz aşkın batısın, bir yüzümü aşkın doğusuna
o juliet gibi doyumsuzluğa emperyalist zamanı artığı
bense ata’dan, öteden beri mazlum ve içselliğin mecnunu
öylece bakıştık dinmiş bir aşkın sızısının gözbebeklerinde
öylece öldük insanlık gibi
öylece tanıdık iki yabancı gibi yürüdük yollarımıza…