daha sana gözlerini analatacaktım gittin
gidişin eylülde güncellediğim ölümlere denk geldi
oysa;
gözlerindeki ıslaklık anını bir ben yakalamıştım
ve savurgan bir mevsim kadar ağlamıştım..

her bahar nasıl bir ihtilalsa
her ağlayış da öylesine devrim dolu bir intihar
ne de olsa hikmetinden sual olunmaz bir fermandır
gelme desen de geliyor gözyaşı
geliyor son
geliyor bahar...

teni ıslak
umudu yamalı ve yaralı seyyah gibi
içimden gri bir sonbahar geçtiği zaman
soluyorum
soluyor; şeytan kırmızısında isyan
orgazm
ve krizantem çiçekleri
ki zaten solmuşsa her şey basit bir isyanla
güllerinin ırzına geçmeye başlıyor
ve aniden esrik bir kış bahçesine dönüyor insan
göz yaşlarını hep içine akıtmakla..

/yüzüme tenime yüreğime çarparken her yandan Allah
dilimde Uzza..!
nedendir bu şaşkınlık ve nerden gelir cüretim
söylesene ey Ammar..! /

aklıma gözlerin düşüyor susuyorum
kahretsin ki;
yine yağmur yağıyor
linç ediliyor seyrelen yeşillerim
hüznünü gazelleriyle örten bir hazan kadar kâfirim

-soluyan gururumda bir dilenci sessizliği-

insan söze direnebilir ama göze asla..
muhtacım yalancı bir ilk yaza
gözlerimde bir tufandan arda kalan yağmur eğricikleri
ağıyor ağıyoor ağıyooor ağ(l) ıyorum
bir serseri tesellisidir SONBAHAR..