Eylül akşamlarının hazin hikâyesine
Bu yıl biz de katılıp ayrı ayrı savrulduk
Henüz tek bir söz bile varmadan gayesine
Bir nokta sayesinde o lahzada durulduk.


Bazen bir nokta koyabilmenin anlamı ve yükü o kadar ağırdır ki... Yıllar önce bir abimiz '' BEN DUYGULARIMI CÜMLELERLE ANLATMAK İSTİYORUM,SEN NOKTAM OLUP SUSTURUYORSUN BENİ '' diye bir şiir yazmış ve yalnızca bu iki dize ona birincilik ödülü getirmişti. Şiir nedense bu dizeleri anımsattı bana. Ben de bu güzel dizelerin altında paylaşmak istedim. Oldukça hoş ve güzeldi

Evet sevmek. Sonuna kadar tüm benliğinle onun yanında olmak. Delilerce sevmek, ona tapmak ibadet eder gibi. Sevgi bambaşka bir şey ne elle tutulur, nede oturup afiyetle yenir. Ancak hayatta elle tuttuğun ve boğazından geçen tek lokma aşk olmayınca huzur ve tat vermez insana. Galiba yaşamanın gayesi aşk, sevmek, sevilmek, mutluluk ve huzur. Kutlarım kalemi. Kalın sağlıcakla.

Ne kadar yorucu işler bu sevmeler,aşk,hüzün.. En güzeliymiş alıp başını herkeslerden gitmek sonsuza dek.. Ciddiyim..yeni yeni anlıyorum.. 10 senenin üstüne ilk kez bugün tek başıma gittim ve bir deniz kenarında oturdum. İçimde yahut yanımda kimse olmadan.. Oh be dedim oh be!! Oysa insan sevince yanında götürür sevdiğini her yere.. Kendinden başka bir yük daha biner,oturur kalbi üzerine. Peki,Sevdiği yükünü alır mı bir an;asla!! Aksine.. Yük üstüne yük,milyon kere.. Ne iyi etmişsiniz kaçmakla yanından..samimiyim.. En sonunu gördüğüm için diyorum bakın..sakın yanlış anlamayın..sakın!

Anladım ki insan,insanın çözemezmiş mührünü.. Alamazmış zehrini. İnsandan insana sadece bir yara izi kalırmış..

İnsan bir kere alışmaya görsün yalnızlığa.. Bizim de şu fâni hayattan gördüğümüz göreceğimiz ders,bu kadarmış.. Eyvallah şiir eyvallah,öperim ellerinden..