"aşkın bir rövanşı yoktur sevgili
ya kazanırsın,
ya kaybedersin..."
-ben kaybettim
-ya sen...

şimdi sen biz/sizliğin coğrafyasında
aşkın kurak sevda çöllerini adımlarken...
ben yağmura hasret bir toprak gibi
kokuna hasret yaşıyorum bu kentte...
yeni yetme çocukların gülüşlerinde boğuluyorum
sen sahte aşklarda sevdanı yaşarken...
ve elinden oyuncağı çalınmış bir çocuk gibi
ne yapacağını bilmez bir şekilde dolaşıyorum bu sokaklarda...
oysa ben seni seviyordum
uzak kentlerde sevgililer ayrılırken
bir intiharın yakasına yapışırken genç aşıklar
ben hala seni seviyordum, ya sen...

ben seni senle bir ’an’ yaşamaya niyetliydim,
seni sensiz bin ’yıl’ yaşamaya değil
değişmiyordum gözlerime değen o gözlerini hiçbir dünya hazinesine...

ben mecnunun gözleriyle baktım oysa
bana leyla gibi görünen o endamına
bu kimsesiz caddelerin en yalnızı
bu sarhoş mevsimlerin en aşığı
bu lanetli sevdaların çarmıha gerilen isa’sı
ben miyim söyler misin
buram buram aşka, merhamete, sevgiye hasret aşk budalası..

ölüme yakın yürüdüm sana
belki anlarsın, koşarsın diye bana
koşmadın,
düpedüz kaçtın bu sevdadan...

sahi hani hep kızdığında,

’aşk olsun’ demiştin ya
ben aş(ı)k oldum,
sen ayrılık...’

’ZEKİ ALTIN