Senin yokluğunda
Kapı arkasında saklı olan düşlerimi heba ettim
Şimdi gözlerini düşüneceğim ne bir düşüm
Nede hayalim kaldı
Anlayacağın
Aşıkların en fakiriyim ben
En çok, geçmişine yanan

Oysa
Avuç içi sevdalar yaşıyordum kendimce
İçimde biriktirirdim sevdamı da
Kimseler bilmezdi
Meleklerden başka
Bir de
Sen bilirdin

Çok zamandır düşünüyordum
Keşke dediğim anların artık dilime gelmeyişinin sebebini
Bu gün yazdıklarım anlamsızlaştığında anladım
Bende, kendini yok ettiğini

Esaret altında yaşayan bir mahkum gibi
Gözlerine
Sesine
Hasret çekerken ağlıyordum, dinlediğim şarkılarda
Artık ağlamadığımda anladım
Kendini bende, nasıl bitirdiğini

O kızıl şafaklarda, canım yanarak bekliyordum
Sen kim bilir hangi kollarda
Bir çocuk masumluğunda uykulardaydın
Şimdi bana SUS deme
Biliyorum
Gerçeklerin canını nasıl acıttığını

Bırakta
Kendini bende nasıl bitirdiğini anlatayım
Bir zamanlar göklerimde kelebekken
Şimdi
Nasıl bir HİÇ olduğunu

Geçmişte şiirlerimde duam/ken
Şimdilerde nasıl bedduam olduğunu
Teslim etmişken sana bu canı
Nasıl bir acıyla doldurduğunu
Bende nasıl yok olduğunu
Sevginle dolu bu kalbin taş oluşunu
Bırakta anlatayım
Bırakta

Neyse, boş ver
BOŞ VER...