saf, sade aklın arkasına saklandım
sevgi savsaklarken atını sürmeyi sokağına aşkın
süzüldü ruhuma telâşlı adımların
yeni doğmuş bir tay gibi titredi bacaklarım
suretini içimin en gizli köşesine sakladım



dola beni kollarına, daha mevsim bahar
sar dedim yumak yumak
kilim doku, halı doku tezgâhında
ört üstüne desen desen örtümü
yaz gecelerinde dol odama efil efil
güvercin göğsünde büyüt beni


dibini çepinlediğim, çirklediğim, suladığım gül
düşüverdi birgün yarin elinden
ağladı dibinde kokladığı sokak lâmbası
geri kaydı caminin minaresi eğrildi
esenliği bıraktı kavaklar, boyu kısaldı


tüy döktü güvercinler, yollar eskidi, uzadı
yar saklamadı adımı dünyaya yaydı
şiir kalsın istediğim sevdayı
sattı üç kuruşluk sözlere
dizeler üşüdü, kanadı, düştü


yine unutmadım anladım yar
gözlerin esti önüme bir çınar yaprağı gibi
usulca indi omuzlarıma hafifliğin
sanki yere bıraktı yükünü eşek
cümle bakışların yol buldu, yüreğime girdi

elini uzattın
iyi misin?






1. 9. 2014 / glenay