Bu ne çok yalnızlık
Bu ne çok manasızlık.....
Bu ne kalabalık ıssızlık...




Bir başka özlüyorum bu gün seni
Sesinde yıllarım kaybolmuşcasına

Saat
Hüznü çeyrek geçe…
sanki
Vuslata durmuş zaman

Yokluğunun ertesi
Ve bende,
Sonbahara hazırlanan bir ağacın hüznü
Vedalaşırken sıcaklığıyla güneşin
Yapraklarına bıraktığı sarı rengine mahkum…

Nasıl unuturum dünü?
Dünde kaldı
Ürkek yaşanmışlığı çocukluğumun
Bölük pörçük gençliğim
Düşlerim hayallerimdi dünden kalan…

Oysa


Şiir tadında olmak vardı seninle
bir zincirin iki halkası gibi el ele...

bazen küçük bir oyun olalım dramatik bir sahnede,
kah bir güldürünün iki komedyeni...
kah içi kan ağlayan iki şaklaban!

Bazen’de bir masalda iki kahraman..

Serap olup kaybolalım meçhullerde..
yada iki yıldız olalım seninle geceyi aydınlatan.

Kaderin rüzgarına kapılmış iki uçurtma olalım istersen..

Sıcak ülkelere yol almış iki göçebe kuş kimi zaman..

Büyük hayallerimizle ...
ufacık dünyamızda...
sen ve ben!!!


Can Cezayir AYDEMİR