Hüzünlüyüm, boğuluyorum,
aldığım nefes ciğerlerime gitmiyor yetmiyor sanki,
ruhumun nefes alması için pencereye yöneliyorum
gelişi güzel bakıyorum etrafıma.
kayaları dalgalarıyla okşayan deniz,
ağaçlar, arabalar
uzaktan benden başka herkes mutluymuş gibi görünen insanlar,
yoldan geçen arabalara
havlayan köpekler
yere düşen şekeri için gözyaşı döken küçük kız...
ağaçlara takılıyor gözlerim.
Derdi yokmuş gibi görünüyor gözüme ,
her mevsim yeşil çam.
Sonra tek bir ağaç takılıyor gözlerime..
onu izliyorum
Bütünleşiyorum o yorgun ,
o ümitsiz ağaçla
ona bakınca kendimi buluyorum,
belki de O ben oluyor,
ben O oluyorum.
benim gibi hüzünleniyor,benim gibi nefes alamıyor,
yutkunuyor ...yutkunuyor...
onun gibi yalnızım, onun gibi çaresiz ve kimsesiz..
dalları kırılmış, yaprakları dökülmüş
damarlarından can suyu çekilmiş,
fırtınalar yaşıyor benim gibi,
fıtınalara direnmeye çalışıyor.
çetin mücadeleler veriyor
Varlığını korumak için.
oysa kim bilir ne güzellikler barındırmıştır içinde..
Kimlerin mutluluğuna ortak olmuştur..
birileri gövdesine aşklarını kazımıştır
.ölümsüzleştirmek için
kimlerin öpüşmelerini görmüş,
kimlerin kavgalarına şahit olmuştur
kimilerine gölge,
kimilerine meyve,
kimilerine huzur vermiştir
kim bilir kimler beklemiştir
saatlerce sevdiğini gölgesinde.
birileri dallarına salıncaklar kurmuştur
gökyüzüne erişmek için
Birileri meyvelerinden tatmıştır ,
birileri soluklanmıştır
güvenle sırtını dayayıp gövdesine.
ama şimdi yalnızdır unutulmuştur
tıpkı benim gibi
yine de üstüne kuşlar konuyor
tek tük de olsa,
ziyaretçileri küçük böcekler şimdi,
sömürülecek bir şey kalmış mı diye sarıyorlar etrafını

Hangi insanın hayatını, duygularını barındırmaz ki,
her dalında, yaprağında, tomurcuğunda, çiçeğinde, meyvesinde,
hatta kökünde Bir ağaç!
Kalabalıkta yalnızdır, tek başınadır.Kimsesizdir aslına.
Benim de öyle;
Bazen sonbaharda hırçın rüzgarlarda çırılçıplak kalan,
yaprağından soyunan ,bir ağaç gibi hissederim.
savunmasız yorgun ve ürkek...
Bu yüzdendir belki ,
koca bir çınar gibi güçlü görünmeye çalışmam...
gizleyebildiğim kadar güçlüyüm sanki.
Ayazlarda soldurduğum çiçeklerimi,
kurutulmuş yapraklarımı , kırılan dallarımı
ne kadar gizlersem daha güçlü görüneceğimi zannederim.
görüyorum ;
İçten içe çürüyor,çürütülüyorum...
samimiyetten uzak her tavır
bir yaprak daha savuruyor dalımdan.
her yalan ,bir dalımı daha kırıyor umarsızca
her ihanet kör balta gibi iniyor gövdeme,
yüreğime ve geleceğe dair umutlarıma.
yalaz alevler kül ediyor yaşama sevincimi,
daha olgunlaşmadan vuran kırağılar
meyvelerimi dalımda kurutuyor
yaşayamadan baharı hazan’a çeviriyor benliğimi...

Ahh!Baharı bekliyorum
prangalandığım toprakta.
Bir damla su yürüse
köklerimden dallarıma,
filizlensem,tomurcuklansam,
çiçek açsam yine
Kuşansam Neşeli elbiselerimi.
Çiçeklerim meyveye dursa,
dallarıma cıvıl cıvıl kuşlar konsa,
çocukların salıncağı kurulsa
sevimli kız çocuklarının şen kahkahalarıyla
karışsam hayata...

Aşık olsam mesela delicesine ,
Rüzgarda nazenin kımıl kımıl yapraklarıyla
kur yapan Akasya ya.
mest olup kendimden geçsem
büyüleyici çiçeklerinin rayihasıyla kendimi bulsam.
dallarıma usulca yürüyen
ab-ı hayatı damarlarımda hissetsem ..
hayat bahşetse umutsuzluğuma,çaresizliğime
yanıp kavrulsa köhnemiş ,
nasırlaşmış yüreğim sevdanın har’ıyla,
yanıp kavrulsam
canıma can katan Aşkının nar’ıyla.

İşte o zaman çiçeklenirim ,
gülümseyen güneşin sıcaklığında,
bir kadının saçlarını savurması gibi
dans ederim rüzgarın fısıltısıyla ,
savrulurum dört yana ılık meltemlerde,
yinelenir yenilenirim hayata..
Ah! Bir bahar bekliyorum sevmeye,sevilmeye,
hayatın kıyısından köşesinden tutunmaya,
hazan vurmuş ağaçcasına
Tülay