Günün yorgunluğunu atmak istersin,
Yatağına uzanıp, sessizliğin verdiği rahata bırakırsın kendini,
Sonra birden nereden geldiği meçhul bir şarkı duyarsın.
Şarkıda da acılarını gün yüzüne çıkaran hatıralar canlanı verir.
Ellerini tutuşun,
Uzun uzun gözlerine bakışın,
Gece yarılarına kadar uyumayışın,
Saatlerce yan yana oturuşun,
Sevmediği her şeyi yapmayışın,
Sevdiği şeyleri de anında yapışın,

Sonra rüzgara takılırsın,
Usul usul esen bir rüzgar vardır gecede.
Sevdiğinin saçları dağılmasın diye pervane olurdun çevresinde,
Bir iç çekersin,
Kanadı kırık bir kuşun çırpınışları gibi acı dolu bir iç çekişdir bu...
Göz yaşların, yanaklarından yatağına doğru süzülür,
Süzülürken, gecenin karanlığında kaybolurlar.

Her şey bir sesle, bir titreyişle son bulur çoğu zaman.
Ve sonra bakarsın ki;
Her şey geçmişin tozlu raflarına kaldırılmıştır.
Herkes tebessümüne bakar durur,
Halbuki içindeki kasırgadan habersizdirler.

Herkes yaşamaya devam eder,
Ama sen yaşadıklarınla kalırsın.

İbrahim Halil ÖZLÜ

Fotoğraf: Emre Çilekçi