yapayalnız bir hücrede boğuluyorum bugün.
bir kılıç darbesinden akan kanımda tutuyorum nefesimi.
en sızılı senfoniyi kusuyorum.
ve tekrar yutuyorum.
beni gökyüzüne çeken kelepçeyle yırtılıyorum boğazımdan.
duydum bu gece anlattığın herşeyi.
beni öldürüp gömdüğün her sözcük yüreğime uğrayıp gitti.
onlarla dağıldım ben insanların diline.
onlara yağdı kan hücrelerim.
bir bilmece bu döngü.
bir olimpiyat sorusunda uyuyakaldım
uyanamamak üzere dinledim
beni de azad ettiğin o nefesi
birşeylere son
birşeylereyse...
başlamam ben
seninle başlamayan cümleye
amin demem
gücenmez bana hiçbir yaratıcı
canımı alan sensen
hiçbir anlam yok anlattıklarımda
en ucuz felsefemdir aşk
ve ayaklar altına serilir nefesim
çıkmaz yollarında hiç gidilmemiş bir tiyatronun...
terkediyorum!
neyi?
kendimi mi?
beni benden önce terk etmiş seni mi?
hiç uğranmamış sokakların kalkmayan tozlarını mı?
tam da orada ölüyorum sevgilim
ilk kez geçtiğim o yolda
gökten düşen tek bir kurşunla ölüyorum

ve kefensiz gömülüyorum kalbine
sınırdışı hayallerim...


Saygılarımla...