Yoruldu yürek usun vurgunundan
Yoruldu rakı şişesinde yalnız balık olmaktan
Saçların, o gözlerin
Endamın bahane
Ne çıkar Züleyha’dan güzel olsan

Kış ayazında bağrından içeri
Üflenen bedenine benden meltem yeli
Çocuklar gibi masum sana uzanan eli
Kırıp atmasan
Dokunmasan

Dokunmasan
Bir ucundan tutardık bizde atlıkarıncanın
Dokunmasan
Rengarenk kanatları olurduk uçurtmanın

Sorguladım durdum etti aklım dirayet
Anladım
Varlığım milyonlarca noktadan ibaret
Seni görünce dedi işte ve nihayet
Nefes almanın anlamı olurdun dokunmasan

Dokunmasan
Akıllanırdı mahallenin delisi
Dokunmasan
Olurduk biz alemin velisi

Pürtelaş içinde alem,
Ekmek derdi sorsan
Her şey tamamdı aslında sendin noksan
Yok oburluk özümde bölüşürüm
Çeyrek ekmeğe üç zeytin koysam
Sen olsan,
Yar olsan
Yara olmasan

Dokunmasan
Dururdu zaman ak düşmezdi saçlarımıza
Dokunmasan
Hep çocuk kalırdık bir yanımızla

Ağır aksak yürürken hayat yolunda
Omuzlardık hayatın yükünü
Kazardık tüm acıların
Şen kahkahalarla kökünü
Yolmasan kanatlarını
Vurmasan acıtmasan kanatmasan
Susturmasan neşeli şarkılar söyleyen bülbülü
Dokunmasan

Dokunmasan
Belki kalırım yine biraz yarım
Dokunmasan
Dokunmasan zamanla iyileşir elbet yaralarım