Oysa sen gülümsediğinde
Dudağının yarısı benim dudağım oluyordu
Bende gülümsüyordum

Sessiz harfler gibi
Acılarım göğsümde susuyordu

Saçları rüzgardan dalgalanan bir çocuk gibi
Ellerimden tutuyordun
Cennet ile cehennem arasında
Gidip geliyordum
Ucu bucağı olmayan bir dünyada
Nereye aktığını bilmeyen bir deniz gibi

Eşyalarımı sığdırdığım valizim kadar dardı
Hayatıma sığdırdığım yaşama telaşım

Ben buna kader diyorum
Kader diyorum ama
Kaderim de sen varmısın bilmiyorum
Bildiğim tek şey
Sen uzaktan izlediğim tek yıldızımsın
Dokunamadığım
Ama her gece sinemde yatırdığım

Kalbimi sana verdim
Eğer senden önce gözlerimi yumarsam
Bu hayata
Kalbim senin hayatın olsun

Tam sana geleceğim bir akşam üzeri
Yağmura yakalanıyorum
Sırılsıklam ıslanıyorum
Aksilik bu ya
Ben sana ne zaman gelmek istesem
Elim ayağım bir birine dolanıyor
Bir telaş alıyor beni
Sonra buz gibi oluyorum
Soğuk bir mezar taşı gibi
Uzaktan seni seyrediyorum
Gökteki bir yıldızı seyreder gibi

Sana birkere kalbim demiştim
Üşüyüp yorgun düştükçe ben
Kendimi sana sarıyorum
Kalbimle

Bir gül bıraktım yastığına
Kurumasın diye de gözyaşlarımla suladım
Eğer bir gün kuruduğunu görürsen
Ben öldüm demektir
O gülü yastığının arasına koyup
Başını o güle yaslıyarak uyu sevgilim
Saçlarının kokusuyla ben üşümem
Mezartaşında uyurken

İbrahim Dalkılıç

05/08/2014
00:50 izmir