Sustum... Susmak daha çok yalnızlaştırdı beni.
Benliğime daldıkça daha çok yakınlaştırdı anılarımı bana.
Yüzleşmekten korkmuyordum, gidişine alıştım seneler sonra.
Evet susmak ne kabullenişti nede terk ediş.

Virgülsüz, noktasız konuşuyorum içimi yakan yine kendime olan öfkemdi!
Anlamsıza anlam yükleyen ve seni taşımaktan kamburlaşan omuzlarımaydı...
Geç oldu farkındayım ama bu şiirle seni uğurluyorum.

Bir çöp torbası gibi bırakıyorum kokuşmuş seni, anılarını, sahtekar yapmacıklığını.
Satılık kaç bin dolar eden ruhunu, fahişe!
Saygısızca, küfrediyorum, hak ettiğin gibi...
Ne kül ne duman ne de mezar...

Öncesinde...
Hiç bir vedam bu denli uzun olmamıştı.
Olması gerektiği kadar tasasız ve yabancıyım şimdi.
Ve bir o kadar yakın, bıraktığın yerde unuttuğum kendime.


"Fırtınalar yıkmaz adamı, her güçlü fırtınayla tanırsın denizini
İyi bir kaptan olmak denize göğsünü germektir..."

03.08.2014