0
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
1208
Okunma
Ellerim aklımın himayesinden çıkınca
Şiir oluyor yazdıklarım.
Okuduklarım bilincimi aşınca
Şiir oluyor yazılanlar.
Ve o zaman, bir parça da olsa
Güneşin seyrine doyulmuyor.
Yoksa ne mümkün bu gözlerle
Dalıp gitmek , geri dönmemek...
Benim için ardımda seyrettiğin
Göğün karmaşası, çığlıklar,
Bu kirletilmiş sesler
Barınak oluyor gizlenecek.
Bir kedinin çöp karıştırırken,
Boynunu eğişi zarifçe
Bir derstir benim için.
Nankör değildir kediler.
Nankör insan !
Kediyi kendiyle karıştırdı.
Ve kedi, Rabbini hiç unutmadı.
Köpeğe bir gün yemek verildi,
Kırk gün insanı Rab edindi.
Şimdi kim nankör?
Kediler mi? Köpekler mi?
Yoksa insanlar mı?
Bahattin BERKDİNÇ
5.0
100% (5)
