Saklı bir kentin güneş görmemiş sokakları gibiyim
her tarafımdan örümcek ağları sarkarken
kapalı pencerelerim
yıllardır rüzgârın direnişini kırmaktan yorgun.


Çevrem kuru ağaçlarla donatılmış
arada dışarı çıkarak tek tek umut topluyorum
bazıları o kadar çürümüş ki elimi attığımda
rüzgârımdan yere düşüp çamura bulanıyor
zamansız açan umutların kafaları zaten önceden koparılmış.


Gözlerinde acı sürmeler çekili
bir örümcek gelip kucağıma oturuyor
korku içinde
alıp onu en kuytu köşedeki sandalyeye asıyorum.

Gizlediğim bu kent
benim tek kaçış yerim
kimsenin bilmemesi lazım
Arada yolunu kaybeden birkaç yıldız
göz kırpıyor tepemde korku içinde fırlıyorum
haber vermesinler kimseye diye
onları toplayıp kralın hazine odasına kapatıyorum
çığlık çığlığalar
paslı kilidi zor da olsa çevirip ayrılıyorum.


Ay’la henüz işim bitmedi
elimde fırça
dolunay olmasını bekliyorum
gecenin en zifiri rengine boyayacağım onu.

Çok kızıyorum ona çok
geçmiş aşklarım hâlâ ona bakarak hayâl kurmuyor mu
ölüyorum kahrımdan
işte bu yüzden
kapatsın gözlerini diye en karasını seçtim gecenin.


Elimde kurşuni sözlerden bir tabela
Şehrimin kapısına kocaman harflerle
’ GİRMEK YASAKTIR’ diye yazdım..


Bu sefer gireni vuracağım mutlaka
talan edilmesine izin vermeyeceğim.

Yörüngesinden çıkan bir göktaşı
ayağımın dibine düşüyor
korkuyla sıçrıyorum yerimden
hemen topladığım çalı çırpıyla
ateşe veriyorum şehrimi.


Ben yaktım evet
Roma’yı da, bütün şehirleri de ben yaktım....



Ayvazım DENİZ



.