Marisa isimden ziyade bir simgedir. Her kadın Marisayla aynı kaderi yaşar biraz da. Evde üç çocuklu bir anne, dışarıda çalışan bir emekçi, sokakta satılmaktan bıkmış bir fahişe, tarlada bir işçi, bazen bir sokak çocuğu olarak çıkar karşımıza elleri üşüyen, Irakta bir pesimist, Filistin de ırzına geçilen, ülkemde ezilen kadını simgeler…
Sezai Karakoç’un Mona Rozasıyla aynı havayı solumuştur. Cemal Safi’nin Alminasına kardeş, Yılmaz Odabaşı’nın Feridesine arkadaş, Yusuf Hayaloğlu’nun minik kız çocuğuna annedir Marisa. Şiir yazan herkesin sevgilisidir, yazılır yazılır da şiiri bitmez…

Sunu:
(Can yeleksiz iki tendik sokaklarda ikimiz
Birimiz kar yağışlı, ayaz ama yine de sıcak
Az bulutlu, açık ve güneşliydi birimiz)

Önce düşüncelerimize pranga vurdular,
Sonra kalemimize
Ama inat ettik özgürlüğümüzü gözlerimizde sakladık
Umutla bakmayı ihmal etmedik yarınlarımıza
Her ağladığımızda
damla damla özgürlük biriktirdik avuçlarımızda
biz onunla düşüncelerimize ve kalemimize
Pranga vuranların inadına
Avuçlarımızdaki özgürlüğü dağıttık arkadaşlarımıza

Ben asi bir küheylan, ışık hızında
Mermiler yağdırırken gökyüzünden ömrüme
O ay ışığı saflığında annelik yapardı
Leman gölündeki kuğulara ve balıklara
Ekmeğini paylaşırdı aç kalma pahasına

Boynundaki renkli eşarba ve içindeki yangına
Yüzüne sığınak olmuş saçlarına güvenirdi Marisa
Benim ürkek ve tedirgin halimle pek eğlenirdi
Kaçaktık, yasaktık, biraz tuhaftık çünkü

Yaşıtları bembeyaz düşlerini okşarken geceleri
Ve kan kırmızı aşkları taşırken yüreklerinde
Marisa masmavi sevdasının saçlarını tarardı
Avuntularıyla yaşardı şehrin bir köşesinde

Olduğun yerde kal, sus ve sakın konuşma
Faili meçhullere şahıslar aranmaktadır
Üzerimize kalır vurulan sokak köpekleri
Bu düzen ki kahpeleri kahraman yapmış
Kahramanlarsa kahpe diye taşlanmaktadır

Bak işte vuruldu, an kaybından ölmektedir zaman
Etraf meneviş kokuyor, bahar yaklaşmaktadır
Elbet bizim de umutlarımız açacak bahçelerde
Sabret biraz daha, yaşamak direnmektir Marisa…

...

Mehmet Ali Güneş