Kalbimin ortasında yazılı;
İsmin çığlıkta
enfarktüse tırmanıyor sensizlik
Kefensiz ölümler biriktirdim senden ayrılalı
Her geçtiğim yere hatıranı saçıyorum
Tabibler üstünü kapatsa da,
Ben, ben;

Deşip deşip üstünü açıyorum


Nefesi daralan hayallerime oksijen tutarım
O ise benden kaçıp atıyor kendini enkaza
Beynimden bir damar kopup yürürken kalbime
Anladım ki...

Aşk denen şuur oynuyor curcuna


Baygınlık geçiren mazim uzaktan akarken
Çocukları kendisine yelpaze tutar
Gelini kızı ona iyi bakarken
Geleceğimi gösterip kendine yutar

Ayak sesleri duyulur ömrümün

Paldır güldür...
Geçişimi izlemeye geliyor seyircisi
Davul, dümbelek ,zurna eşliğinde uçan kargası
Böyle imkansız dertlere haydi derman buldur

Ayrılık ölüm desem...

"- Hangi ölüm dersin ?
Yaşama hevesimi kıranlardan...

Söyle hangisisin ?
Ölüm nedir: sen bilir misin ?

Sensizliktir ölüm
Ölüm de sensizlik aslında...

Kursağında böbürlenir kibirin yolu
Depreme verir deşer yüreği pare pare
Bazen suskun tüfekden mermi
Bunları unutup bir gün,bir gün;
Kaderdir der mi?
Kurşunlara gelen aşka yoktur çare
Bazen gökyüzünde fişek patlaması
Bazen zordur böyle yaşaması
Zaman alır bunları ayıtlaması
Karınca gibi dağılır iz bırakır
Ufak... ufak... acıntısı

Gurbetmiş ayrılık

Ayrılıkmış gurbet
Sensizlikle uçar hasreti ilebet

Sensizlik baharsız, sensizlik yazsız


Sensizlik hüzün, sensizlik güzün
Güldürmez ağlatır, başa kara bağlatır
Asılmış urganlarda sallanır vustatı
her koşe bucak da
Nininlerle büyütürüm ağlayan
Umutsuz visali her saat başı kucakta.


Ayse KAVAK