ateşledim cehennemi
attım kendimi
hardayım
nardayım
yanmadayım
yaşamın beyhudeliğinde
zardayım
zarardayım


kovdum cenneti elimin tersiyle
ne altından ırmaklar akan köşkler
ne üstümde beni koruyan bir el


yüreğimin darlığında
ziyandayım
ruhumun çektiği acıyı göre göre
yaşamadayım
kendimi o acıda kalmaya zorlamadayım
yaman bir kavganın
kan gölü meydanında
şaşkın dolanmadayım
arayıp buluşlarımı
bir şey sanmada
aldanmadayım

sükûnlu bir gerçeği yaşamak dururken
zehir zemberek bir hayale kanmadayım
’aman’dayım
zordayım
alırım belki cevapları diye
sordayım
sormadayım

olgunlaşmış görünen
ama içi kof çıkacak
ayaz yediğinden habersiz
meyveler toplamadayım

içimde saklı duran
insan-ı kâmil’in
amansız sorgusundayım.
içimi kanırta kanırta geçen
zamanın izlerinde
acımada kanamadayım

kapattım beden evimin pencerelerini
kendimle acımasız bir hesaplaşmadayım


kirlerim var
ne su temizler
ne toprak
o yüzden harlandırdım ateşi
attım kendimi
yanmadayım.