yüzümün ezgin gülümsemeleri
"unuttum işte bak;
bir de aşk vardi değil mi? "
o her şeye değen,
değdiğine
hiç tereddüt edilmeyen,
tüm bir bağlılıkta inanılan,
güvenilen,
ve kirletilmemiş ırmaklarıyla
ruhların sonsuzluğuna akan;
gah cennet bahçeleri,
gah cehennem sıcakları aşk...




Her şey; dünü,
bugünü
ve yarınıyla yeniden;
yeniden doğmak gibi,
görmek, duymak,
ve yeniden sevmek gibi.
Yaşamak ve susabilmek
bir aşkın
tedirgin heyecanını duyarak
söze suskun utangaç
ve denli kırılgan sevgilinin
.. ’topuk yarasıyla.


yaşamak;
ve uğruna sevdiğim
bir sabah serinliğinin
içimi dolduran
o berrak ışıltıları.
sükunetin karşıladığı
serin sabah türkülerinde
gün yüzünün
o doymak bilmez
renk cümbüşleriyle
ne çok avuttum yüreğimi
efsunlu bir mayıs sabahında.
her anıyla çarpan bir şiir gibi.


yaşama karışan seslerin
ve aşkın ağırlandıği
o yabancı hayatların
mevsimsiz
ve biraz da mahçup gülüşlerle
bilendik biz hayata.
bizi hayatın
bilinmeyenlerine düşüren
ve çoğalan sancılarıyla sevmelerin,
o gönülleri dirilten ateşin yakıcı sırrıydı.


en iyisi mi?
siz bana yaşamdan öte
bir masal anlatın
ben daha da fazla susayım.
daha fazla içerleneyim bu hayata.
aldırmayın kanasın bir yerlerim.


ey; unutuşun ırmakları boyunca
uzayan,
erisin büyülü sularına
yüreklerini bir kurban gibi
keder ve pişmanlıklar içinde sunanlar!
Gözyaşlarınız bu güne duruyordu
haberiniz var mı?
unuttunuz mu yoksa,
hepimizi çağıran
günaşırı dualara sürgün yüreklerin,
yeminlere bağlanmış o yakarış dolu sözleri?


tut ki kurtulmuş
bütün gülleri
yüreğimden
koparılmış
yapraklar arsında
sakladım.
sen bana
gönlümün kırıklarında
ağır bir hüzün
ve ruhumun
kıvrımlarına
yansıyan
bir keder bırakma.


sevmelerin uğurlandığı
bir gece yarısı yolcusu;
içimde kanayan bir yenilgi,
ve dilim keskin bir veda tadında,
yüreğim hüzünlü bir masal da kaldı.
.....ben sustum, zaman sustu,
bu şehir emanet sana.
Ola ki bir gün bilmek istersin bil;
adın aşktı senin!
yaşamak ta sen’
ölmek te sen: hayat dediğin bu değil miydi? ...