Bugün günlerden 2,
Yarını göremiyeceğiz örneğin,
Sonsuz bir yolculuk bizi bekliyor,
Dışarda kudurmuş mahşeri bir kalabalık,
Ateşe veriyorlar her yanı,
Duman sarmış etrafı,
İnsanlık çürümüş,
Kokmakta,
İlerde Metin merdivene oturmuş son şiirini yazıyor sonsuzluğa,
Asım son eleştirisini yapıyor hemen ileride çürümüş insanlığın
Nesimi parmaklarinin 3 telliye dokunuşunu hissediyor
Oysaki “Barış Güvercini” uçurmak istemişti dünyada dostluklarla
Mazlum`unu düşündü, oysa daha söylecek çok şeyi vardı ona
Hasret`in elleri ince sakalında gözlüklerinin arkasından bakiyor çürümüşlüğe
"Bir İnsan Omrunu Neye Vermeli?" mısraları geçiyor içinden
Yakında doğacak çocuğunu ve eşini düşünerek
Muhlis`in “Gönlü Yine Hoş Degil”di
Omuzunda sevdasi Muhibe`nin başı, kül olup sonsuzluğa akacaklarını düşünerek
Carine bugün yine ezilenlerin yanındaydi
Doğduğu topraklardan binlerce kilometre uzakta
Sonsuzluğa doğru yürüş….tü son satırları
O çürümüşlüğün değil umudun resmini yapmak istedi
Behçet*`in eli çenesinde hastalarını düşünüyordu
Yetim bırakmak istemedi onları,
Ruhları birleşecekti sonsuzlukta
37 canın yüreklerinde hikayeleri, umutları, yoksunlukları, hasretleri...
Sonsuzluğa yazılıyordu kalemsiz, mısrasız, satırsız…
Madımaktı ilkbaharda kırlarda yetişen, ufak yapraklı yenilebilen bir kır çiçeği

Bugün günlerden 2,
3 olmayacaktı onlar için,
Yüreklere kazınan sonsuzluk yolculuğuydu onlarınkisi
Bütün kokuşmuş, çürümüş insanlığa rağmen
Ruhları barışa, ruhları dostluğa, ruhları umuda
Ruhları mısralara, ruhları tınılara, ruhları gözyaşlarına yazılacaktı,
Bugün günlerden 2,
Yarın 3 olmayacaktı Temmuz
Ve Madimak sadece bir kır çiçeği degildi artık….
-Bugün günlerden 2 Temmuz-

TAHİR KÜÇÜKEROL