ne çok
keşkeler
biriktirmişiz
ertesi kalmamış
ben de
dünü silerken...

ne de
az şey sığdırmışız
akıp giden
yaşanmışlıklarımıza
akılda kalan
sevişme saatleri
dışında...

ne de
çok korkular
doldurmuşuz
sırtımızda ki
küfeye
taşıyamadığımız

ne çok
duvarlar örmüşüz
yangın zamanlarda
ardına saklandığımız...


ne çok
sırlar sıkıştırmışız
satır aralarına
okumaya korktuğumuz...

ne de çok
saklanmışız
gerçeklerden
gerçeklerimizden
kimseye söyleyemeyip
yaşanmamış saydığımız...

akıp giden
hayatı
kısır döngülerde
seyrederken
ne de çok
yalanlar biriktirmişiz
perdeler ardında
gizlediğimiz...

ne de çok
"günahlarla" yasaklanmış
filmler izlemişiz
kendimizi bulup
salya sümük
ruhumuzu kanattığımız...

ve

geçmişin için de
boğulmuş
gelmişimiz...

kapalı kapılar ardında
ne de çok
ağlamışız
üzerini örttüğümüz
yaşanmışlıklarımıza

ben buyum...

diyemeden
kendi farkında lığımızın
içinde
belirsizleşmiş
yasal
gerçekliğimiz...

kaçınılmaz son...

zaman
çıldırmışçasına
savururken kendini
elimizde tek kalan
gölgeler arasında
sikilmiş bir ruhun
eğreti yalnızlığı...

ben
bu
muyum...?