günü yudumlarken sessizce
gözlerin düştü birden anlara
yasakladığım adın değiverdi dudaklarıma

keskin bir sancıyla yırtılırken boğazım
kıvranarak tutundum yine şarkılara

ah masum bir burukluk bakıyor gözbebeklerimden
hüzünlü kırgınlıklar akıyor kirpiklerimden
damlaların saflığında çırpınıyor
avuçlarına yazılacak kelimeler
ve ıslanıyor yüzümdeki senli çizgiler

hangi güne açılsa gözler
yaşanmadan buruşturulup atılan
bir gün daha gidiyor ömür takviminden

ölüler ölümü adımlar mı
gölgem benden önde gidiyor
nefesimi gölgeme bağışlasam mı
bence o daha çok hakediyor

uzanmak sere serpe toprağın gerçekçiliğine
ve bırakmak direncini gölgene
uyumak-uyumak
düşme- düşünme korkusu olmadan
uyumak öylece-sessizce

cesaretin varsa bas gölgemin üzerine
uyandır tüm suskuları
görmek istediğin gibi biri yok artık karşında
sen kirlettikçe
ben arındım üzerime bıraktıklarından

ama senin boynunda öyle bir vebâl var ki
neyi kurban etsen ödeyemezsin...