gece düşerken yavaş yavaş şehrin üstüne.
havayı ağır bir kömür kokusu alıyor.
dağdan şehre esen rüzgar.
bir avuç kömür için ömür verenlerin türküsünü fısıldıyor.
türkiyenin dört bir yanından bir lokma ekmek için gelir ahmedim,mehmedim,alim.
emekcidir emek işcisidir yani alınterini döker sofrasına.
yaşarken girer mezara yerin yüzlerce metre altına.
yine korkmaz babayiğittir.
ne olur ne olmaz diye her gün helalleşir çocukları ile....!
yine böyle sıradan rutin bir gündü
ilk defa ayakları geri adım atmış
ilk defa belkide sevdiklerine o kadar uzun sarılmıştı madenci
sevdiklerine sarılarak helallik istemesi bir hüzündü
ve o kara gün kömürün renginden aldı rengini
tüm saatler kilitlenmişti o ânâ
ilk değildi belki ama son olmuştu kızıl alevin dehşeti
madenci emekci kemalin sünnet davetiyeleri cebinde kalmıştı
uğur yeni evliydi daha sevdiğinin kokusuna
doyamamıştı
ali yeni girmiş daha üç günlük madenci idi
adem
kızlarım okusun ülkesine vatanına bağlı hayırlı evlat olsun derdi
ve daha nice babayiğitler
kızıl aleve teslim oldular hepsi
ölüm değildi onları korkutan
onların tek korkusu sevdiklerini bir daha görememenin acısı idi
birer birer nefessiz yandılar
soma ilk defa bu kadar kötü kokmuştu
evlerin bacalarından dağılan yok olan yuvaların
babaların anaların yürek kokusu yükseliyordu gök yüzüne
acılar tarifsizdi artık
her nefes kanayarak düşüyordu ciğerlere
kirpiklerde düne kilitlenmiş anılar birikiyordu
kara çay adı gibi idi o gün
kapkara şlama ölüm karıştırmış akıyordu.
gök kubbe acıdan yarıldı sanki
yüzlerce şehidin acısı tüm ülkeyi sarmıştı
soma ilk defa bu kadar ölüm kokuyordu
sokaklarda çocuk sesi değildi yükselen
her sokaktan bir acı buz gibi bir ölüm düşüyordu yanaklara
ölüm geliyorum demişti
bile bile hiçe sayılan onca masum aslan yürek
yüzlerce çocuk sonsuza kadar baba diyemiycek
adem göremiycek kızlarının okuduğunu
kemalsiz yapılacak sünnet töreni...
her babalı çocuğu gördükce gözleri dolacak yavruların
şimdi kim öldü...!
sünnet davetiyesi cebinde kemal,mi...?
daha üç günlük madenci ali,mi....?
yoksa yeni sevdiğine kavuşmuş uğur,mu..?
yoksa bir daha asla baba diyemeyecek yüzlerce masum melekmi...?
bir hiç uğruna yitip gitmişti binlerin canı ...!
soruyorum şimdi kim öldü....!!!!!

Emel Bayrak
27/05/2014
01:14

resimdeki şiir ........ Ahmed Arif,e aittir!

Ölüm bu.
Fukara ölümü, geldim geliyorum demez..
Ya bir kuşluk vakti,
ya bir akşam üstü.