hayrettin taylan



yağmurun uğuruyum, uğurböceklerimi ıslatan hallerin var
bırakıp gidenlerin barajıyım, onların damlasıdır birikimlerim
elektriğinde aydınlanan umutların sevi bağrıyım
gitmeye yakınsın diye
arkandan sadece ben değil, tabiat ve tabiliğin de ağladı
prangalar tuttu koşup ağlaşan yüreğimi


sen yoksun diye ıslak deryalar içen mahiler dersiyim
sen yoksun diye , damlaların gülücüklerinde sakladım hüznü
sen yoksun diye, son sözlerinin suskusunda yıkadım huzuru
sen yoksun diye, son bakışının derinliğinde akladım hayata bakışı
sen yoksun diye, yokların yoklamasında kendimi ç’oğul “yok “yazdırdım
sen yoksun diye, varlığının yosunlarına , sarmaşığın diline doladım hasreti
sen yoksun diye, gelişinin tınısına nidalar biriktim bir telmih gölgesinde
sen yoksun diye neden yoksun diye dedim diyemediklerimin lalına


dünyamı ayağa kaldıran yar direncisin
beni yıkıp yakıp aşka yıkayışın hicretisin
zifiriydi gecenin zülfüydün bağlamıştın hülyamı
katili belli sözlerin cümlesine özneydim
yüklemi senin yüreğindi, kanıyordu kitabımıza kadar

içimde anka gibi yeniden doğuşun yazılmasına kaderdin
inciler bile incinir
incindiğin yerden dal kırılmaz, taş bağrım kırılır

sık, sık rastladığım kendimle tanıştım sen yokken
seni sordu, nerdenin neresinde neyin neyinde bir varlık dedi
bakışlarıyla gözlemlerimin buluştuğu gün batımında
sözleriyle özümü okuttuğu tan vaktinin akdinde
ruhuyla sevdamı yazdığı şenliğin bağrında
en sona sakladığım sürprizin ilk başında,ilk baharında, aşkında
çok sevilmiş bir romanın bahtındaki gizemli özlem adılında
çok izlenmiş bir filmin en güzel sahnesinin duruş dilinde
çok gezilmiş bir şehrin en romantik yerinin yar seyrinde
çok kazanılmış bir ödülün karşılıksız sevincinde
çok bilinmeyen bir denklemin , bilinen işleminde
çok sevilen bir karakterin huyunun suyunda
çok sevdiğim sevdamızın içinde , dışında, her yerinde