Sarılırsın toprağa bir çınar gibi
Kök verirsin en ücrasına memleketin
Tutunursun boşluğa düşmemek için
Boşluk kaybolur içinde
Fikri küçük dar ufuklu bilemez
Çarpan yüreğin kilometre hızını
Bakmak istemez bir kez bile yaşama
Senin ateşten boncuk gözlerinle
İster ki umut ettiği düşsün peykine
Yar dediği derman olsun
Her daim en onulmaz derdine
İster ki arza sağlam bassın
Titretsin heybetiyle semayı
İster ki aldanmasın bu oynak feleğin
Göz boyayan afilli rengine

Bazen duruyor insan dönse de dünya
Bir adım ötesini ateş görerek
Ölüm çok uzak görülse bile
Çok yakındı hep yakındı insana
Ondandır zamanı gelince
Rıhtımına demirlenir canlar
Ve gezinir ölümün soğuk bahçesinde buz gibi yüzler
Her şeye rağmen her nefes bilir
Ölümsüzlüğe de ölümle gidilir

Yine de tutar hayatı perçeminden
Sarılır ince beline
Kürek çeker gibi asılır
Kayar gözlerden yanan bir kalbe
Ümit azığıdır doldurmuştur avcuna
Ne çıkarsa razıdır kara kuru bahtına
Gökten henüz düşmeden üç elma
Binmeden kaptansız rotası belli bineğe
Bir dem de biz kam alalım kınalı gönlümle