Gözlerin diyorum sevgili

İlk günkü kadar derin
Ve hâlâ buğulu

Sanki
Bir intihar yüzüğüne dolmuş ışığı
Yalnızlığıma boy veren zakkum misali
Biraz buruk biraz acı
Çokça kederli

Haki gelmişte doldurmuş hüzünleri
Daldığın yere sanki

En tenhasına çekilip gecenin
Tek dikişte içmeli bu zehri

Gözlerin diyorum sevgili

Kaç fersah gördüğün düş çıkaramadım
Boğulmaktan uyanışın sabahlara
Kaç yorgun kulaç bilemedim ki

Uzak ihtimaller kundaklıyor hayalleri
Bir resimden bakıyorsun altı üstü
Bin hatıra canlanıyor da
Can çekişiyor binlercesi inanki

Gözlerin diyordum sevgili

Hatırlıyor musun
Aşk çarpmıştı aniden yüreğimizde
Yıl bilmem kaç
İki çocuktuk koskoca bedenlerde
Gözlerimiz aç
Dudaklarımız aç

Çocukluk işte
Sevdanın peçesini kaldırınca
İlk hecesinde yandık senelerce
Kıpırdasak
Herşey yasak

Ne uzanabildik tenimize
Ne uzatabildik kaçak dokunuşların süresini
Anladık ki
Bu ateşin gözü bizim ateşimizden daha aç

Sustuk çaresiz

Ayrılık şiirlerinde açıyordu artık ismimiz
Bir gül oluyordu göğsümüze yatan
Bir begonya
Bir küstüm çiçeği
Mısraların sonunda papatyalar
Onlarsa
Seviyorum diyen yaprağına muhtaç

Yalnız ikimizi anlatan hikayesinde
Birlikte söylediğimiz şarkıların
Bize ait sesini boğduk önce
"Saçlarımdan aldığın tel"
"Neredesin sen" derken

Bir yağmur
Bir dolu
Bir kar
Ve sonsuz sarı yapraklar döküldü ömrümüzden

O son şarkıyı söyleyemedik

Hep yangın
Hep fırtına
Hep sel
Herkeste mi koptu kıyamet
Yoksa
Bize mi kondu bu engel

Çektiğini bilir yalnızın gecesi
Yalnızım ve şimdi gece

Gözlerin diyorum sevgili

İlk günkü gibi
Bir resmin nefes alan yerlerinden
Giriyor yine gönlüme
Yine bir kuyuyu işaret ediyor mezar diye

Ne olur ilk gördüğün yerde
Yüzünü bana dön
Ait olduğum yere göm

Gözlerin diyorum sevgili

Başka birşey diyemiyorum


Filiz Akan


Kurul’a sonsuz teşekkürlerimle...