“Burnumda mazot kokusu/
Keşke diyorum/görmedin
Bu zalimliği ve okumadın
Şiir kokan yalnızlığında
Yanık oğlunun içselliğini…”


Kavruk mayıs sadeliğinde
Sözleri unutmuş yüzler
Yıllardır kopçalı benliğim
Ve bir devre yaslanmış adım
Senin eserin/parmaklarımda
Yüreğimize çizdiğin resim kaldı


Oysa!
Naylon terliklerle koşmuştum
Hasta dediler senin için/
Sarmak için kollarını
Beyaz saçlarında bahar
Terinden tenime geçip
Uyanmak çiy sabaha
Uyanamadın…


“Ayaz düşmüş çocukluğum aklımda
Yetim bir çocuğa atılan bakışlara inat”


Bu mevsim bitti;
Sen gidince kapılar
Ardına kadar açık
Çiçekler eğik
Sözler süslü


Tekrar geleceğinin şenliği evde
Hiç görmediğin torunlar var
Bir gürültü ki sorma


Anlatıyoruz/
Resim yüzlü bakışlarını
Onlara…


Bakın çocuklar!
Bu adam emeğin sevdası
Umutlarını harcadı yedi çocuğa
Direndi yol başlarında/
Alın terinden kasketi
Ceplerinde gurur
Taşıdı yıllarca
Bu eve…


Duvarlar onun kokusu
Boyansa da karaya soluk
Zalim tütünlerde son bulsa nefes
Şimdi mezar taşında
Sevilen bir ölüsün
Ve kalbimizde gömülüsün


Gemileri yakmıyorum artık baba
Dumanı canımı acıtıyor

Yetim kalan tüm çocuklara…