ben çocukken
büyük adamların yazdığı şiirleri
kuşburnu dallarına takar kuruturdum
o zaman bilmezdim sebebini bile
sadece
şatıroğlu veyselin,sadık yarimi
koynumda unuturdum




ben çocukken
hergün yaşardım
hiç ölmezdim
takas edilirdi buğday ile gazyağı
eder yerine
diri diri gömülmezdim



ben çocukken
yaban tavşanlarını kovalardık zevkine
değildik mermiden hızlı
biri kasabada görmüş icat etmişti de
muhtar yasak etmişti sapanı



ben çocukken
bin yaşındaydım
dam üstünde harman beklerken geceleri
gözlerim yıldızlarda
anka kuşunun kanadındaydım



ben çocukken
hiç para şıkırtısı gelmezdi ceplerimden
yoksa azad etmez miydim
o kınalı kekliği
çingene çadırındaki kafesinden



ben çocukken
kuyruksuzdu uçurtmalarım
olmadı ipine takacak kâgıtlarım
ne bir gökyüzü deldim
ne çizgimden çıkabildim



ben çocukken
beyazdı
dümdüzdü dünya
yuvarlanmamıştı
yüzüne bu kadar kara çalınmamıştı




ben çocukken
şiirler yazardım
kelebek kanadındaki tozlardan
özgürlüğünü incitmeden
elimde kalanlarından


















kasım