Diyelim ki rüzgârdı tozu dumana katan
Gözlerine uzanıp kendisini avutan


------


Bir dirhem sevi için verdiği onca emek
Göz ardı edilince lâftan anlar mı sitem,
Yiten umuda bakıp acıyla gülümsemek
Nasıl zordur kim bilir, kanarken içi her dem


Gitmekten bahsetse de, uzağı arpa boyu
Kanadı yoktu, fakat çırpınan kuş gibiydi
Gizlerdi, arada bir saklandığı o koyu
Ağlar ağlar gelirdi O da öyle biriydi.


Hem rüzgâr bu, bilir mi usul usul sevmeyi
Genlerinde var ise hoyrat yaşam biçimi
Aşkı ağırdan alıp dişleriyle gevmeyi
Mümkün mü can yakmadan sevgiliyle geçimi


Sanma ki mutlu şimdi hüznü dünyalar kadar
Birden kıymetin artmış güya öldün öleli....
Bir daha esmem deyip gözden ırarken rüzgâr
Ne kendisi kalmıştı ne de ardında yeli


Halbuki tek emeli yüreğine tutunup
Öylece kalmak idi gül kokulu şehrinde
Boğazında düğümü son bir defa yutkunup
Öleceğini bilse ıslanmaktı nehrinde....





31 Mayıs 2014 / NÜS