bulutlu bir hava
bir martının süzülerek kanat çırpışı
kuş cıvıltısı
ağır ağır dönüyor zaman
ve bu filmin tam ortasında ben...

kimim ben?
her gün sınavlarla cebelleşen
her gün ders alıp öğrenen
hayatımın baş rolünde
doğaçlama oynayan
hep yenilip yine de kazanan

siniyor içime acı
acı, bana dağları aşıran
bu yalnızlık, bana beni tanıtan
anladım
tutunmam birisine
itilirim aşağı
her gün yaşadığım, bu amansız döngü

ne zaman bir odada yapayalnız oturmayı
kendim olmayı öğreneceğim;
o zaman bitecek acı

suskunluk gerek bana
yorumsuzluk gerek tüm gereksiz konuşmalarda
bana olgunluk gerek
dalında beklemek sabırla tatlanmayı
bana bir yunus istikrarı gerek

açmıyor mor menekşem
güneşim eksik benim
karanlık yarim toprak
dağ suyum eksik
mayalanmış hamuruma
ılık bir kuytu gerek

sindi içimdeki çocuk bir köşeye
ne zaman coşkuyla gülsem
koşsam dağ bayır demeden
zalim bir el uzanır uçurtmama
bana yaramaz bir sen gerek
el ele olsun çocukluğumla
tutsun ipimi deli rüzgâlarlarda

martılar, tuhaf seslerle havlar
içimde ürküntüler
hani o maviliğinde süzülüş,
hani o beyaz peri?

ben uzanırım sonsuzluğuna
kanadımda meleki duyuşlarla
kimse bilmez uçuşumdaki esrikliği
tam zirvedeyken
haylaz bir çocuk vurur beni
beni sapan değil,
hain bir bakış indirir göklerimden
döne döne yığılır yere
bir ufacık kuş tüyü
bir beyaz yığın...

martıyla benden sana
bulutla senden bana
güneşle benden bana
denizle hep bize
eleyip tüm kıyl ü kali
aktım tek söze
bir tek kelime
dalgalanır alemimde