Yine bir günün vaktiydi
Saat beþ gibiydi
Sizi sayýkladým,
Sizi düþündüm,
Düþünmediðim gün mü kaldý sanki.

Bir dönem boyunca yaþadýðýmýz anýlar
Canlanýyor bir bir gözümün önünde
Kimi zaman dersteyken,
Kimi zaman oyun oynarken,
Kimi zaman da düþünürken…
Böyle düþüncelerle avunuyorum
Böyle hasretlerle içleniyorum
Yokluðunuzu hep hissediyorum.

Siz benim caným oldunuz
Canýmdan da bir parça
Siz benim yarýnlarým oldunuz
Özlemim, sevincim her þeyim oldunuz
Sizden kopmak zor bana
Ayrý kalmak acýdýr bana.

Dediler ki sene sonu geldi
Ýþte tatil geldi
Oysa ben hiç sevinemedim
Hiç mutlu olamadým
Rengârenk kelebeklerimden
Gül kokulu çiçeklerimden
Sevgili öðrencilerimden
Ayrý kalacam diye sevinemedim
Uzun bir ayrýlýk olacak diye sevinemedim

Oysa bir bilseniz sizi ne kadar özlediðimi
Sizi ne kadar düþündüðü mü?
Bir gün, bir saat, bir dakika bile
Sizden ayrý kalmaya
Ne gönlüm razý
Ne de bu bir alýn yazý.

Bana yýllarý verseler öðretmeniniz olmaya
Yine de doyamam size bir þeyler öðretmeye
Çünkü siz benim ilk eserimsiniz
Ýlk kokladýðým çiçeklerimsiniz
Çok sevdiðim öðrencilerimsiniz

Ýþte yine bir günün vaktiydi
Uzakta olsanýz da
Size olan sevgimle yakýným
Hani resimlerinizi çekmiþtim ya
Ýþte o resimlerinize baka baka sevindim
Baka baka mutlu oldum
Baka baka hasret giderdim
Ve tebessüm eyledim
Dedim ki; ben öðrencilerimi özledim
Çiçeklerimi, kelebeklerimi özledim
Sizi çok ama çok, çok özledim.
Sevgili öðrencilerim...

BÝLAL 30 HAZÝRAN 2012