I

aşk bir haki keple
bir postal arasına sığar mı
sen sığar mısın memet
bir ülke almaz hayallerini
dağlara sığar mısın

nereye gitsen orda sen
hangi çatışmada kiminle
göz göze gelsen
kendinle göz gözesin
ya kendine vurulacaksın
ya vuracaksın kendini

hayat bir haki keple
bir postal arasına sığar mı
hayal sığar mı memet





II

kalbime sığdıramadığım
anne ordusuyuz ordayız
yurtsuz ve kimliksiz
ana olmak bir ülke olmaktır
tam da siz savaşırken tank tüfek
dünyanın bütün demirlerini göğsüne çeken
uçsuz bucaksız mıknatıs
bir mıknatıs ülke olmak

tanrı gücenmesin oğul
onunkinden çok gibi sevgimiz
vatan kurban ister sizi
biz size kurban oluruz





III

anneciğim biz burda
asker arkadaşı gibiyiz onlarla
yemek kokumuz karışıyor kaşık sesimiz
ve onlar türkü söylüyor biz ağlıyoruz
biz söylüyoruz karşıda onlar
utanmasak ‘yanlama’yla
akşam gezmesine giderdik
gülerdik sümüklü anılara

anı dedim de, bizim hasan’ı gördüm
on metreden vuramadı şaşkın
ben onu yüz metreden kucakladım
kucağıma mahallem doldu
ve bütün o çıkmaz sokakları aşkın
.
.
.
.
.
.
.
böylesini görmedim dedi komutan
düşmansız bir savaş
ölüyorlar ama
öldürülmeden




ömer faruk hatipoğlu



(AUY, y.sanat, 2006)