S’nin sıçan kuyruğunu savurdun yüzüme
en sevdiğim sözlere
saçmaladım dedin
savrulma demedin
sana savruldum


öyle dağıldım yağmurunun saçağında
sustum yıllar yılı
kendi eteğime sokuldum
sır vermedim
kırıldım


nasıl kırılırsa s sessizce ucundan
öyle kırıldım
sağanak yağmurunun altında
soğuttum içimdeki yangını
suratıma bakmadı şiirler
sislendi bakış alanım


sen suçlusun demedim
yanlış bir saatte uğradın sokağıma
açıktı bütün s’lerin korunakları
öylesi sevgiye muhtaçtı
yüksek olsa da sıratın
yürüdüm sana doğru


bilmezdim düşecektim
en yükseğe çıkardığında salıncağın
yüreğimi sakınmadım
sevgin gerçek mi dedim
gerçek dedin
gerçeği sevdim


seni seviyorumlarla
bütün s’ler kızardı
sus işaretleri peydahlandı beynimde
sen’li yollar haramdı


sessiz sakin sabreden
sabahı bekleyen s’leri
çözümsüz düğümlerle
engeller aşarak gelen suları
sonsuzluğa salmaktı






30. 5. 2014 / Nazik Gülünay