10
Yorum
14
Beğeni
0,0
Puan
2448
Okunma

umutları yüklendim
gönüllü hamalı oldum sevginin
buna yeterdi gücüm
gerçek kadar bir şeydim
geçtiğim yerlerde
kaç diken büyüdü
olanca gücüyle toprağın
sık bittiği yerde bile güçlü
geri çekmedim gövdemi
dümdüz gittiğim yoldan
onlar sönük yıldızları kalayladı
güneş ortada kaldı
gözümü her açtığımda
benden kaçırıldı
bardaktan boş yere döküldü sular
yar içmedi akarından
selâmını bile ç’aldılar
daha ulaşmadan günüme
aşkı bize yasakladılar
biz değil miydik su içen aynı kaptan
aynı evlerde ağlayan, gülen
gülmeleri doğuran
her sıkıştığımız anda
koltuğumuza alıp umudu
birbirine uzatan!
bu mesafeler nerden çıktı
nasıl doğdu yalnızlıklar
ayrı odalarda şimdi
birlikte düşünen kumrular
sevgiye kanat çırpmayı
nasıl unuttular
unutturuldular!
27. 05. 2014 / Nazik Gülünay