Demek gidiyorsun
daha yaşanacak onca acı varken
Erkenden neşteri vurup koparıyorsun
aramızda ki kordon bağını öyle mi?
halbuki bağlamak için ne çok uğraşmıştın
bu aşkın doğuşundan önce.




Bir kamyon dolusu dertlerini de kapıma döküp
kaldırımlarda topuklarını vura vura
kafanda geleceği kura kura gidiyorsun öyle mi?




Ben ağlamıyorum, bak gözlerime
ne çok sevdim dediğin saçlarımın kenarlarını
elimle düzeltiyorum sadece
kırış kırış bir hayatı düzeltmek yine bana kaldı ne de olsa..





Hem daha erken değil mi be adam
daha sırtımdan vurmadın ki
vursan bile gizlice
ben duyup da ölmedim ki
çabucak merdivenlerden yuvarlanır gibi iniyorsun
daha tepeye kadar çıkmadın ki.




Tepelerde sakladım en çok bizin dediğim anıları
kalbimin en tepesinde bir odaya
değerli bir hazine gibi sıra sıra istiflemiştim
en acılarını uzak bir köşe de fişlemiştim tehlikeli diye.




Varsın güneş girmesin bu odadan içeri
varsın kenarları oyalı hatıralar sandıklarda çürüsün
giriş çıkış kontrollü bundan sonra
turnikeden geçerken kart basılıyor
üstünde zararsız yazanlar takılmadan geçiyor.




Nüfusuna geçirdiğin gözlerim
kimbilir nerede düştü
en son bir polis karakolundan haber geldi
kimsesiz bir çocuğun elinde oyuncak olmuş
gel al dediler fazla yıpranmadan
koşup gitmek istedim
yenilemek istedim senle alakasız bir tarihe.




Ayaklarım hala geçmişin kaldırımlarını adımlarken
yolu bile şaşırmışken
geleceğin dolmuşuna nasıl binerim
biletim geçmişe kesilmişken
geleceği nasıl överim
tarih bugünü, terkedilmiş kadrosuna yazarken beni
henüz amatör ruhum alışma hengamesiyle
küserken gidenin ayak izlerine
varsın kuşlar küçük anı parçalarını
yesinler izlerin üstünde
Hansel ve Gretel gibi kaybolurum bilinmezlikte .




Şekerden bir ev istemem ama
içi kaybolan mert yüreklerle dolu olsun
cadıyı öldürünce istediğim muradıma ereyim
vesselam
bütün iş yürekte bitecekken
ben hala neden izlerin peşinden giderim.




Ayvazım DENİZ