Selâm diyar-ı yâr
Selâm âsude-i kelam-u bülbül.

Dem sevdâ demidir
Hasret demidir.
Bu demde gönlüm sıkışır, kalemim karışır
-kelâmım şaşırır ..
Bu demde bin âh eyler her harf
Bin inilti işitirim tâ derinden .
Vakit yaz sonu, önümüz bahar.
Bahar ki ne bahar !
Yine eskilerden bergüzâr kelimeler sıralayacağım ardısıra
-şuursuzca ...
Sen yine maşukluğu tadacaksın
Her feryad-u figanımla.
Yine isimsiz kalacaksın her şiirimle.
Yakıştıramadım sana hiçbir ism-ü fâniyi ...

Yine her yaprak kuruyup düşüyor dalından
Ve ben alıyorum yine onu Sen diye
Seve seve . . .

Züleyhâ’lık neydi?
Züleyâ kimdi?
Züleyhâ her bahârı O diye selâmlamaktı
Tüm şiirleri O’na yazılmış sanmaktı.
Hangi dertten aksada çeşmi,
-sonunda O’nun sızısıyla k o r olup y a n m a k t ı.

Züleyhâ idi her yaprakta O’nu gören
Her kokuda O’nu anımsayıp,
Her ağıtta O’nu duyan..
Sükut-u aşk’tı insanı bu denli yakan, y o k eyleyen.

Şimdi sorarım sana nedir merâmın
-bu ism’ü âciz biçareden
Herşeyi S e n i k e n
Herşeyiyle S e n i n k e n .


Şüheda Nur Ulupınar
28.08.13