...................................................................Kozlu kurbanlarına ithaf

yaşkıyısında
boynu bülleri makarışırken
henüz çiçeğe değmemiş...
tomurcuklkoynuna...
hayatın kgözlerinden
...
ve pas tutmuştu güneş
simsiyah karlar ülkesinden

iki serçdavetliydim...
gidemedim...!
acı üstüne acı sızdı
sanki düşüverecekti uyuklayan ay...
kalbi kırık bir maziye kabuk bağlamış
...
oysa ben...!
uykusunda gezinen kara
ze terkisinde...
apak yüreğ g açacak
ve dtoplayan güvercinler
uçacak sanırdım...gözl

meğer...gölgesine basmışım
-ki hiç yorulmam-
yeni tuzaklar kuruyordu ecel
-kisesidir o-
dumanı tüte

“ölüm için biriktiömür” uçup giderken
avucumda sarı yeleli atlar koşuyor...
boncuk boncuk ter damlıy
kırmızı içiyordu martılar…
sahili dövmyetidalganın
oraya buragömleğinden

isyan mevsim
saçları dağınık bulutlar kayı bahçelerinden
cennet gülücehenneme...
cehennemde
acemisiydim ölümü boğulurken
....
her seferinde kendin
eceline kazma vurmezarını kazan
madenci fenerleri
-karanlıkarayan-
ekmeği ateşten,
kömürden bir madenciydim ben
söyleyin bana.
yedi kat yeraltında,
bedeninde açıldoluyken
kütür …
hangi karanlıki güneşten
...
..
.
/...ey grizu kohayat...!
zamandın sen ölümden çaldığım...ben artık
düşleri yitik
yorgun düşmüş bir a bir ağıtta
dudaklarıbitik
donmuş bir toz bulutuyum... buzul
.
biliyorum...!
bir gün dolar helâllik heybesi
ve ölümle köşeson bulur
dulların, yetimlerin göğüotururdirilmektir
günler geçeeerr...
analar ekmek doğurur
.
zira...;
-bir lokmeder-
bütün kömür gider
öyleyse çekiydalgalarımı
dudaklarınd 3 Martı geri ver.../

3 Mart 1992

*tahsin özmen,bez bebekler de üşür,çatım ajans&baskı yay,ank,2006