Yüzün umuda bulandıkça güzel...
Hüznün yeri yok gelişlerinde
Bana her sabah kırmızı bir gül saflığında açıyorsun
Ben seni her sabah içime çekiyorum
Ciğerlerimin en ücra köşesine saklıyorum kokunu,
Geri vermeye kıyamıyorum...

Yüzün maviye bulandıkça güzel...
Vazgeçme diye gökyüzü renginden
Tutkunun mavisinden damladığın şehirler alıyorum sana
Bir maket kutusunda
Gözlerinden damlamasın diye son kalan umudun
Sokaklarını ihanete kapatan şehirler yapıyorum
Cam yalnızca kalbinde güzel duruyor,
Kırılmadıkça, öylece...

Yüzün bu şehre bulandıkça güzel...
İklimi sen olan, sokakları sen kokan bu şehrin
Her ayrıntısını yüreğine çiziyorum
Dalların saplarından yapıyorum her pencereyi,
Kuşlar evi bilsin diye,
Korkuyorum yine de...
Kuşlara uyarda bir gün,
Kendi ellerimle yaptığım şehrin içerisinden
Başka şehirlere gidersin diye...

Yüzün şiire bulandıkça güzel
Sen sustukça kaçıyor kelimeler anlamlarından
Ne ise doğru bildiğim
O enkaz oluyor yüreğime
Kanım çekiliyor damarlarımdan...


Yüzün tutkuyu içtikçe güzel
Mavi teninde
Tenin şiirlerimde
Bu sabah daha bir güzel....




Elif SEZGİN