Yağmurların dövdüğü toprak lirik bir hüzün kokuyor


Göz bebeklerinde s/ağır umutların hazin öyküsü
Buruk duygularının hengamesinde boğulurken
K/adın
A
D
I
N’ın
Dalıp gitti yosun gözleri
Son nisan yağmurlarıydı camlarında buğulanan
Saymamıştı ki kaçıncı bahardı bu
Âşk’ın h/âr deryasında
Elinde avuncunda
Ne varsa
Yitirdiği

Şimdi dedi şimdi
Nisan yağmurlarının
Şifalı sularıyla gusül eyleyip
Giyinsem baharların tüm yeşil renklerini
Iskaladığım mutlulukları geri verir mi bana hayat

Boğazında birikti kelimeler

Ama dedi
Ama
O kadar çok yorgunum ki

Yâr yarası umutlarımı hayallerle kandırıp
Sol yanımı iki yüzlü bir sevda ile avutmaktan

Hayat işte
Dedi
Hayat
Kader’in kestiği yerden
Yaka paça atar
Mavzer karası yalnızlıklar rıhtımına

Sonra,
Deli bir tufanı kuşandı ağrılarına
Sırattan âlev bir kor’u çekti âh/ına
V
E
Bu akşam
K/adı/n,
A
D
I
Nın
lirik bir hüzün kokuyordu göz yaşlarının dövdüğü yüzü!...


Gönül Aydemir Adıgüzel.