Yorgun kentin kaldırımlarını adımlıyorum yeniden
biraz da ben yorayım istiyorum sinesine basa basa
karşımda ağırlaşan günün son demlerini kucaklayan bir masa
oturttum bankına kederden kendini kaybeden duyguları
eline verdim kırmızı bir kalem
karala dedim baş harflerimi
içine kat biraz da derdini
belki dinleyen olur seni..



A. dedi önce inceden inceye çizerek altını ve sustu..Aşk mı demek istedi bilemedim.
Y derken biraz daha yamuldu kalem sanki yamuktu sahibi belki de bana öyle geldi
V dedi sonra vazgeç der gibiydi soluğu ya da veda et diyordu belkide kendine
A çığlık çığlığa kovaladı V’yi susma dedi ağzı esnemekten gerilerek
Z zayıf sesiyle inledi en sondan bende varım dedi zora dayanman için en sona koyuldum
I ılgıt ılgıt esen seher yeli gibi okşadı yüzümü ısırdı dudağımın kıyısını
M masalar dar gelir dedi sana kan tükürürken bir yandan.Masalın sonuydu belki de.



Kalktı dıygularım, geceyi kucaklarken ruhum demli demli
sahile uzandı yüzünü yıkamak için,açılmak için
deniz çalkalandı,gürledi martının kanadından atlayarak
kirlisin dedi
kaldırımların tozunu silkeledi üstüme
bir karış çamuru yüzüme sürdü
yıkan dedi tası önüme atıp
kırk kere yun
sonra gözlerini yum
bir kez daha bak geriye
sana bakıyorsa hala senindir dedi paslanan kilitleri açarak ağzımın
şerbeti, doldurdu içime
çalkala dedi ağzını
tükür sonra ismini. .


Tükürdüm..


Son kez de ben kirleterek, kirlenerek.
Vedayı astım yarınların alnına.


Ayvazım DENİZ